Przed nami teraz przerwa w rozgrywkach, której czas zapełniają mecze reprezentacji narodowych będących na ostatniej prostej kwalifikacji przed Euro 2016, które odbędą się na boiskach Francji. Piłkarze trenera Valverde dostali dwa dni przerwy po pojedynku z Valencia. Niestety nie wszyscy mogli skorzystać bo część z piłkarzy Los Leones dostała powołania do reprezentacji narodowych.

Etatowym piłkarzem, który praktycznie co kilka tygodni znika z kadry Athletic jest Aymeric Laporte. Nasz stoper ponownie dostał powołanie do reprezentacji Francji tyle ze po raz kolejny został pominięty przez selekcjonera zespolu dorosłego a będzie musiał grac w drużynie młodzieżowej U-21. Mecze jakie rozegra młodzieżówka Les Bleus odbędą się 10 października ze Szkocja w Aberdeen oraz trzy dni później w Strasbourgu w Ukraina. Rywale są z gatunku tych co nie odstawiają nogi i grają bardzo twardo tak wiec miejmy nadzieje ze Aymeric wróci do Bilbao bez żadnej kontuzji.

Athletic będzie miał również swoich reprezentantów w La Furia Roja. I to dość niespodziewanych bo aż dwoch w dorosłej reprezentacji powołanej przez Vicente Del Bosque. Powołanie otrzymał Mikel San Jose, który miał już okazje zadebiutować u Sfinksa i to zarówno na środku obrony jak i jako defensywny pomocnik. Druga nominacja jest o wiele bardziej niespodziewana bo dostał ja inny obrońca zespolu trenera Valverde – Xabier Etxeita. Nasz stoper wykorzystał fakt ze urazu doznał Inigo Martinez z Realu Sociedad i nie będzie dostępny w najbliższych meczach kadry narodowej. Zresztą również Mikel San Jose dostał powołanie w zastępstwie kontuzjowanego Bruno Soriano z ekipy Villarreal.

Kadra Hiszpanii zagrała 9 października z Logrones z Luxemburgiem, który rozgromiła 4-0 i przypieczętowała swój awans. Niestety żaden z naszych piłkarzy nie zagrał w tym spotkaniu ale być może już w poniedziałek zobaczymy ich na murawie w Kijowie w pojedynku z Ukraina.

Dla Xabiera Etxeity będzie to debiut w barwach La Furia Roja, jeśli trener Del Bosque da mu szanse. Zresztą to powołanie można uznać za dość spora sensacje i dla Etxeity jest to swoistego rodzaju nagroda za niesamowity upór i postęp jaki poczynił w ostatnich latach. Po awansie z Elche do Primera Division zdecydował się opuścić klub w którym miał pewny plac, rozegrał 99 spotkań i strzelił 5 bramek i wrócić do Athletic gdzie rozpoczynał swoja karierę i debiutował w sezonie 2008/2009 za kadencji trener Caparrosa. Piłkarz był bardzo szczęśliwy z powrotu i już na wstępie stwierdził ze doczekał się spełnienia marzeń i trafił do miejsca w którym zawsze chciał być i gdzie chciał wrócić za wszelka cenę. Sezon 2013/2014 miał fatalny bo raz ze niezbyt ufał mu trener a dwa nękały go raz za razem różne kontuzje. Skończyło się wszystko na zaledwie 186 minutach gry i pozycji piątego w klasyfikacji stoperów w klubie za Gurpegim, Laporte, San Jose i Ekiza. W kolejnej pretemporadzie Valverde chciał się pozbyć obrońcy ale ten z olbrzymim uporem i determinacja walczył o pozostanie w klubie. Ostatecznie rozwiązano kontrakt z Ekiza a Etxeite pozostawiono jako tego czwartego. Słabe występy w Lidze Mistrzów i na początku rozgrywek ligowych oraz urazy Gurpegiego spowodowały ze Valverde zaczął szukać innych rozwiązań. Beznadziejnego w pomocy Iturraspe zastąpił San Jose, co od razu przesunęło w hierarchii obrońców Etxeite. Gurpegi również nie dawał już rady grac każdego meczu i nie był tak sprawny jak choćby rok wcześniej. Szanse dostał wiec niechciany Etxeita i w krótkim czasie stworzył z Laporte świetny blok defensywny, który w drugiej części sezonu grał naprawdę świetnie prowadząc Basków do 7 miejsca i finału Copa del Rey. Jego największe walory to świetna intuicja, gra głową oraz ustawianie się i krycie, szczególnie te dwie ostatnie cechy wyróżniają go nawet na tle Aymerica Laporte. Poza tym nie kalkuluje i nie bawi się w obronie, co często robi Francuz tylko w razie nawet cienia szansy na zagrożenie ze strony rywala ekspediuje piłkę jak najdalej od własnego pola karnego. Dzisiaj nie sposób sobie wyobrazić zespół bez Etxeity, który gra na równym wysokim poziomie i jest niemal bezbłędny w defensywie.