Negocjacje z Kepą Arrizabalagą nie są jedynymi, które prowadzą władze Athletic z własnymi zawodnikami. Kilku kolejnym zawodnikom na czele z Aritze Adurizem upływają umowy wraz z końcem obecnego sezonu jak również kilku ciekawych zawodników pokazało się z bardzo dobrej strony w młodszych zespołach czym zwrócili na siebie uwagę innych klubów. W związku z tym Los Leones muszą trochę zabezpieczyć swoje prawa do piłkarzy na tyle na ile się da. Ponadto szefostwo klubu z San Mames rozgląda się powoli za ewentualnymi wzmocnieniami składu.

Na pierwszy ogień poszedł Aritz Aduriz, który w środę przedłużył umowę z Los Leones. Nasz napastnik, który w lutym przyszłego roku skończy 37 lat pozostanie zawodnikiem Athletic co najmniej na kolejny rok do 30 czerwca 2019 roku. Klauzula odstępnego w przypadku naszego snajpera wynosi 40 mln euro. Tak więc Aduriz będzie mógł poprawić swoje osiągnięcie i pozycję wśród najlepszych napastników klubu z Bilbao. Na razie zajmuje 8 miejsce w klasyfikacji wszech czasów z 154 bramkami w 338 spotkaniach. W obecnym sezonie w 19 meczach trafił do siatki rywali 9 razy.

Athletic od lat słynie ze świetnej szkółki młodzieżowej i doskonałego wyławiania młodych talentów piłkarskich, które poprzez sieć szkółek i klubów partnerskich trafiali do Lezamy a następnie do pierwszej drużyny. Lezama i wychowankowie to było i jest to co zawsze wyróżnia Los Leones i stanowi ich tożsamość. Jest to też oczko w głowie kibiców Athletic, którzy wybaczą wszystko ale nie niszczenie dorobku wielu lat i pewnego rodzaju tradycji. Już raz w 2009 roku rozegrała się batalia o Lezamę za którą głową zapłacił prowodyr całego zamieszania trener rezerw Kike Linero, którego zdymisjonował ówczesny prezydent klubu Fernando Garcia Macua ulegając presji kibiców. W najbliższych wyborach w 2011 roku Macua zapłacił posadą za swoją ignorancję. Teraz być może Urrutia i jego ludzie niestety ale podążają tą sama drogą.

Obecny sezon Athletic pod wodzą trenera Zigandy jest co najmniej kiepski jeśli nawet nie beznadziejny. Los Leones grają słabo, tracą masowo punkty a sytuacja w tabeli na każdym froncie jest bardzo nieciekawa. Tyle, że Kuko już przechodził podobny okres w swojej karierze, w debiucie na ławce trenerskiej jako samodzielny szkoleniowiec i można powiedzieć że dla niego jest to swoistego rodzaju deja vu sprzed kilku ładnych lat gdzie również przeżywał ciężkie, żeby nie powiedzieć krytyczne chwile. A więc wróćmy pamięcią do tego okresu.

Rzecz działa się w sezonie 2006/2007 gdy po świetnych poprzednich rozgrywkach ekipa Osasuny Pampeluna zajęła dość niespodziewanie 4 miejsce i uzyskała prawo do gry w eliminacjach Ligi Mistrzów. Drużyna z Pampeluny grała naprawdę świetną piłkę i nie dziwne wydawało się że ówczesny szkoleniowiec Meksykanin Javier Aguirre szybko znalazł zatrudnienie w Atletico Madryt. Władze Osy stanęły przed sporym dylematem znalezienia kogoś kto by kontynuował dzieło poprzednika i przede wszystkim zmierzył się z potężnym wyzwaniem jakim były występy w europejskich pucharach. Zdecydowali się postawić na kompletnie nieopierzonego trenera z ekipy rezerw Jose Angela Zigandę. Kuko znał zespół bo sporo jego wychowanków w nim grało. Teraz dysponował świetną ekipą, którą uzupełnił o kilku niezłych zawodników ale i tak kluczowymi byli obecny piłkarz Athletic – Raul Garcia, napastnik Savo Milosevic, pomocnicy Patxi Punal i David Lopez czy też obrońcy, młodziutcy Nacho Monreal i Cesar Azpilicueta.

Półmetek ostatniej w tym roku przerwy reprezentacyjnej, zespoły narodowe grają albo towarzyskie mecze sprawdzając w dużej mierze dublerów albo walczą w barażach o awans do mundialu w Rosji. Drużyny ligowe z kolei szlifują formę na ostatni maraton spotkań by wejść w nowy rok zajmując jak najlepszą pozycję przed decydującą fazą rozgrywek. Dla Los Leones jest to bardzo kluczowy okres bo praktycznie ostatnia szansa by cokolwiek zdziałać zarówno na arenie międzynarodowej jak i krajowej. Jest to też chyba ostatnia szansa dla trenera Zigandy na na uratowanie swojego stanowiska bo raczej trudno sobie wyobrazić żeby pozostał trenerem pierwszej drużyny jeśli wyniki i szczególnie gra będą podobne.

Kolejna kompromitacja zespołu trenera Zigandy stała się faktem. Los Leones pojechali do Vigo by wywieźć punkty z terenu gdzie nie przegrali trzech ostatnich spotkań. Niestety słabo spisująca się ekipa Celty okazała się za mocna dla Basków, którzy w zaledwie 26 minut pierwszej połowy stracili trzy kuriozalne bramki po fatalnych błędach godnych zespołów juniorskich a nie poważnej drużyny w La Liga. Rozmiary porażki zmniejszył Raul Garcia jeszcze w pierwszej części meczu. Tym sposobem Athletic zanotował najgorszy start od 2008 roku i od roku 1995 tylko trzy razy byli gorsi po 11 kolejkach ligowych. Zapewne trener Ziganda jest z siebie „zadowolony", że być może będzie miał okazję wpisać się do niechlubnej historii klubu z San Mames. „Lepsi" od Kuko byli tylko Jose Luis Mendilibar w sezonie 2005/2006 (7 punktów), Felix Sarriugarte w sezonie 2006/2007 (8 oczek) oraz Joaquin Caparros w swoich drugich rozgrywkach na ławce Athletic w sezonie 2008/2009. Te ostatnie rozgrywki zakończył się jednak dość optymistycznie bo Los Leones awansowali do finału Copa del Rey gdzie ulegli Barcelonie.